Albertozaur
                                           
[html]
<table>
<tr>
        <td>Albertozaur</td>
</tr>
<tr>
    <td></td>
</tr>
<tr>
    <td>Wyzionie ducha po zadaniu:   255 \ Obrażenia:</td>
<tr>
<td>Atak głową-                            25 (35) </td>
<tr>
<td>Atak ogonem-                        20 (30)</td>
<tr>
<td>Szarża-                                   90 (100)</td>
<tr>
<td>Atak zębami-                           80  (90)</td>
<tr>
<td>Ryk-                      10  (płoszy Parasaurolophus'a lub Pachycefalozaur'a)</td>
<tr>
<td>Potężny cios-                          90  (95)</td>
</tr></tr>
</table>[/html]

Opis:Albertosaurus był mięsożercą o masywnej głowie oraz długich, ostrych zębach. Charakterystyczną cechą Albertosaurus oraz pozostałych teropodów jest równoważący głowę oraz tułów długi ogon. Typowe dla niego są również krótkie kończyny przednie, które były jednak większe niż u Tyrannosaurus, zwłaszcza, że albertozaur był o jedną trzecią mniejszy od swego słynnego kuzyna.

Potężna czaszka teropoda mieściła się wysoko na krótkiej, esowatej szyi. Szerokie okna w czaszce zmniejszały ciężar głowy oraz były miejscem przyczepu mięśni. Tylne kończyny były długie i bardzo dobrze umięśnione. Cała masa gada była rozkładana na powierzchnię przez czteropalczaste stopy.

Nazwa Albertosaurus została nadana w 1905 przez Henry’ego Fairfielda Osborna z Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej. Pierwszy człon tej nazwy pochodzi od prowincji, gdzie odnaleziono szczątki gada - Alberty w Kanadzie. Druga część to greckie słowo ?????? (sauros) - jaszczur. Oznacza więc ona dosłownie „jaszczur z Alberty”. W 1910 amerykański paleontolog Barnum Brown odkrył skamieniałe pozostałości po stadzie albertozaurów nad rzeką Red Deer. Z powodu dużej liczby kości oraz ograniczonego czasu Brown nie zdołał wydobyć wszystkich szkieletów. Większość wykopanych skamieniałości znajduje się obecnie w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku.

Currie wysunął hipotezę dotyczącą sposobu polowania Albertosaurus. Porównał długość jego nóg z ornitomimozaurami, które były prawdopodobnie najszybszymi dinozaurami. Młode osobniki albertozaura przypuszczalnie biegały równie szybko co hadrozaury, czyli z prędkością do 50 km/h. Currie wyjaśnia, że są to jedynie jego domysły. Twierdzi również, że dorosłe Albertosaurus, były wolniejsze i osiągały jakieś 35-40 km/h. W swych badaniach wykazał także, że albertozaur był o wiele skuteczniejszym drapieżnikiem niż Tyrannosaurus, a padliną żywił się najprawdopodobniej tylko w ostateczności lub kiedy nadeszła taka „okazja”.