Pachycefalozaur
[html]
<table>
<tr>
        <td>Pachycefalozaur</td>
</tr>
<tr>
    <td></td>
</tr>
<tr>
    <td>Wyzionie ducha po zadaniu:   150 \ Obrażenia:</td>
<tr>
<td>Atak głową-                             55 (60)</td>
<tr>
<td>Atak ogonem-                          20 (30)</td>
<tr>
<td>Atak zębami-                           0  ( 0)</td>
<tr>
<td>Nawoływanie-                          0 (przywołuje Pachycefalozaur'a który ma 75 HP)</td><tr>
<td>Szarża-                                   50 (55)</td>
<tr>
<td>Potężny cios głową-                          90 (100)</td>
</tr></tr>
</table>[/html]
Opis:Ten odkryty w 1940 roku największy z grubogłowych dinozaurów, mimo ciągłych badań wciąż stwarza problemy i wątpliwości. Jego mierząca 0,5m czaszka z pełnymi drobnych, karbowanych zębów szczękami ma kilka bardzo charakterystycznych cech.



Oprócz guzów i krótkich kolców na pysku i potylicy szczyt jego łba sklepia kopuła z litej kości gruba na 25cm. Jej funkcja do dziś pozostaje niejasna. Być może służyła ona do rozpoznawania się, ponieważ rozmaite gatunki miały zróżnicowane kopuły. Jednak pachycefalozaur przewyższał wszystkich swoich krewnych, nawet na innych kontynentach, więc trudno byłoby o pomyłkę. Możliwe, że sklepienie czaszki służyło jako hełm do obrony głowy, ale reszty ciała nie chronił pancerz. Najczęstszą hipotezą są walki na głowy, jak u współczesnych muflonów. Jeśli te dinozaury żyły w stadzie, takie pojedynki pozwalałyby wyłonić najsilniejszego samca, który zostawałby przywódcą grupy. Siłę uderzenia pochłaniałby wzmocniony kręgosłup, z którego wstrząs nogi przenosiłyby do gruntu. Jednak niektórzy naukowcy sądzą, że kości czaszki pachycefalozaura były zbyt słabe, by wytrzymać moc ciosu. Możliwe, że samce tylko przepychały się głowami, na zasadzie siłowania się. Być może uderzały nie w głowy rywali, ale w boki, albo bodły atakujące drapieżniki.



Nie jest pewne nawet, jaki był skład diety tych dinozaurów. Oficjalna wersja mówi, że żywił się liśćmi i pędami roślin, choć część paleontologów skłonna jest uważać, że był wszystkożerny.